Trudności emocjonalne i psychiczne nie omijają również dzieci i młodzieży. Chodzi tu o zachowania, które pojawiają się u prawie każdego dziecka (np. złość) i młodzieży (np. buntowniczość), ale problemem stają się wtedy, gdy są zbyt natężone i długotrwałe. Chodzi tu o zachowania mieszczące się w kategorii:
- agresja (straszenie i krzywdzenie ludzi lub zwierząt),
- oszustwa i/lub kradzieże,
- łamanie zasad (brak posłuchu dla rodziców, wagary, obojętność wobec obowiązków szkolnych).
Zachowania tego typu mogą być konsekwencją urazów fizycznych (np. w okresie okołoporodowym, wypadków, itd.), psychicznych (traumatyczne wydarzenia), nieprawidłowego procesu wychowawczego (brak zainteresowania ze strony opiekunów, brak wiedzy na temat wychowywania dzieci), kłopotów w środowisku rówieśniczym, nieradzenia sobie z wyzwaniami (związanymi z rozpoczęciem nauki w szkole, przeprowadzką, rozwodem rodziców) i wielu innych.
U dzieci pojawiają się również inne zachowania, które wskazują na jakieś problemy, np.:
- niechęć do wychodzenia z domu,
- niechęć do pójścia do przedszkola, szkoły,
- brak zainteresowań,
- moczenie nocne i dzienne,
- koszmary senne,
- tiki,
- nieśmiałość, itd.
Opiekunom dziecka nie zawsze łatwo przyznać przed sobą lub innymi, że coś niepokojącego dzieje się z dzieckiem. Taki opór nazywa się w psychologii „zaprzeczaniem”. Wydaje się nieraz, że „samo minie” albo „nie ma co panikować”. Często tak właśnie jest. Jednak nieraz dzieci lub młodzież nie otrzymują w ogóle pomocy właśnie z powodu wstydu lub niechęci opiekunów. Jeśli jakieś zachowanie dziecka lub młodego człowieka wzbudza niepokój opiekuna, warto udać się na konsultację, która zakończy się uspokojeniem opiekuna lub udzieleniem dziecku pomocy.
Część terapeutów w naszym ośrodku pracuje również z dziećmi i młodzieżą. Informacja na ten temat znajduje się w opisie przy nazwisku danej terapeutki lub terapeuty w menu „Nasz zespół”.